Bloedrode accolades
Dode dichters en schrijvers doen niet aan copyright, dacht ik vroeger. Daarom hebben de eerste proeven van mijn drukwerk auteurs als Marcellus Emants, John Gambril Nicholson en Wilfred Smit. De eerste levende dichter, die ik vousvoyerend om officiële toestemming voor een uitgave vroeg, was Menno Wigman. Op 2 augustus 2006 liet ik de dichter weten dat ik ‘De kunst van feesten’ het mooiste gedicht uit de bundel Zwart als kaviaar (2001) vond. Dezelfde dag gaf Wigman groen licht voor een herdruk in kleine oplage.
Maar eerst moesten dichter en drukker het eens worden over de broodletter. Een mooie schreef was een vereiste van beiden. De dichter stelde de Garamond voor, maar de drukker vond deze te sierlijk en deed een tegenvoorstel: de iets hoekige De Roos, de kraakheldere Lutetia of de boerse Bembo. Het werd de Bembo.
Op 11 augustus rolde de eerste proefdruk van het vers van de pers in de Groningse Warmoesstraat. De titel was in (tamelijk nauwgezette) kleinkapitalen boven het gedicht gedrukt. Wigman tekende – terecht – bezwaar aan tegen het kleinkapitaal: omdat de titel doorloopt in de eerste regel kon er bij de lezer verwarring ontstaan. Wanneer de titel alleen met een hoofdletter begon, was er geen onnodige overgang meer.
Toen bleef het even stil. Ik had studie en studentenkamer opgezegd. Werkzoekend doch werkloos verstreken de herfstmaanden. Op 23 december drukte ik dan eindelijk een complete proef. Het colofon beloofde toen nog 3 exemplaren meer dan de uiteindelijke oplage werd. Het was duidelijk dat het in lood gezette jaar van verschijnen niet gehaald zou worden.
De loden Bembo in Groningen is gegoten op Belgische hoogte. Omdat de Korrex proefpers op Hollandse hoogte is afgesteld, moet er voor het drukken een aluminium plaat van iets meer dan een millimeter dik onder het loden zetsel worden gelegd. Zo’n plaat geeft, vanwege kleine putjes en krassen, altijd problemen. In januari 2007 lukte het me niet om op Simili Japon afdrukken met een perfecte moet te maken. Tijdens een barre fietstocht van de papierwinkel naar het grafisch centrum verregende de tweede voorraad Simili Japon.
Met lood in de schoenen stond ik op 5 maart aan de drukpers te draaien. De eerste drukgang kwam vlot gereed. Daarna de zwarte inkt van de rollen gepoetst om in bloedrode inkt twee accolades op het omslag te drukken. De poëzie van Menno Wigman is behoorlijk lichamelijk. Zwoel en vleselijk soms. Die naast elkaar geplaatste accolades zijn inderdaad suggestief bedoeld.
Bij de gratie Gods ontving de dichter twee dagen later 22 exemplaren van De kunst van feesten. Alle vouwbladen werden zorgvuldig genummerd en gesigneerd. Op 13 april vond ik, na aftrek van het schamele honorarium, 11 exemplaren bij de post.