Uitleenkaart
Op 17 mei 1932 waren Eddy du Perron en Elisabeth de Roos in het huwelijk getreden. Na de wittebroodsweken vertoefden zij eventjes op het "kasteel" van de Du Perrons, maar in september van dat jaar vestigde het jonge echtpaar zich in Parijs, in de wijk Meudon-Bellevue.
Eddy en Bep, tortelduiven in Parijs. In de lichtstad moesten zij natuurlijk ook geld verdienen. Du Perron solliciteerde naar het correspondentschap voor Het Vaderland. Uiteindelijk kreeg niet Du Perron, maar zijn kersverse echtgenote het baantje. Elisabeth de Roos was gekwalificeerd. Ze had stukken geschreven voor studententijdschriften en culturele bladen. Op de essays van de Franse intellectueel Jacques Rivière was ze in 1931 gepromoveerd.
Van tijd tot tijd leverde Du Perron ook een bijdrage aan Het Vaderland. Uit de overgeleverde brieven van Du Perron is af te leiden wanneer de met '(Van onzen correspondent)' ondertekende tekst door hem is geschreven, en niet door haar. Een van Du Perrons aardigste bijdragen is een uitgebreid portret van Sylvia Beach, de drijvende kracht achter de Parijse boekwinkel en uitleenbibliotheek Shakespeare and Company. Het stuk 'Een bedreigd cultuurcentrum' stond op maandag 29 juni 1936 in de krant.
Uit de eerste gepubliceerde resultaten van een formidabel onderzoek naar de uitleenbibliotheek van Shakespeare and Company door Princeton University blijkt nu dat Elisabeth du Perron-de Roos lid was van de 'lending library' van Beach. Zij en de grafisch ontwerper Martin Engelman zijn de enige Nederlanders die sporen hebben nagelaten in het archief van de befaamde boekhandel annex leesbibliotheek. Het abonnement bij Shakespeare and Company stelde hen in staat om in de Franse hoofdstad Engelstalige boeken en tijdschriften te lenen en te lezen.
Tussen 12 december 1933 en 6 december 1934 haalde Bep twaalf keer nieuwe lectuur bij Shakespeare and Company. Wat leende Mme Du Perron zoal? Op haar uitleenkaart staan bekende titels uit het interbellum, zoals The Autobiography of Alice B. Toklas (1933) van Gertrude Stein, Looking Back (1933) van Norman Douglas en Magnus Merriman (1934) van Erik Linklater. Ook leende ze boeken van inmiddels vergeten schrijfsters als Susan Miles en Naomi Mitchinson.
Ook Du Perron bezocht Shakespeare and Company geregeld. Zo bladerde de schrijver er op 21 februari 1933 in de verzamelde gedichten van E.A. Robinson. Het is zelfs niet ondenkbaar dat Du Perron, die bij Het Vaderland af en toe voor zijn vrouw inviel, ook wel eens een boek leende op de kaart van zijn vrouw. Stiekem "damesromans" lezen, waar hij op papier zo tegen tekeer ging.