Het lekkere verhaal
Bijgewerkt op: 18 apr. 2019
Van Jagtlust (1998), de meeslepende geschiedenis van de roemruchte kunstenaarskolonie in een Blaricums landhuis, zijn intussen veertien drukken verschenen. Geen slechte score voor ‘verhalende non-fictie’; ‘hardnekkig’ noemt schrijver Annejet van der Zijl haar boek zelf, in het voorwoord bij de tiende druk.
Ik was verkocht, toen ik het de eerste keer las. Jagtlust is knap werk: de informatie wordt precies goed gedoseerd. Het verhaal van de vele schrijvers en schilders is charmant. De vrijheid-blijheid-sfeer wordt jaloersmakend getekend. De hoofdpersoon van Jagtlust, de fenomenale Fritzi, was voortaan mijn heldin.
Maar toen ik Jagtlust eens ter sprake bracht bij Ferdinand Langen, keurde hij het resoluut af. Ik had een gevoelige snaar geraakt. Het was een populair boek, maar veel was bezijden de waarheid. Of het was een tikkeltje respectloos tegenover de betrokkenen. Ferdinand kon zich opwinden over hoe bijvoorbeeld Gilles de Marechal, de enige zoon van Fritzi, erin werd afgeschilderd. Ook Paula zat hoofdschuddend op de bank.
Wat ik niet wist: de hoofdpersoon van Jagtlust vond Jagtlust ook afschuwelijk. In een recent interview met Maaike Meijer, die aan de biografie van F. Harmsen van Beek werkt, zegt zij dat de dichter na het verschijnen van het boek de straat niet meer op durfde.
Ze kreeg een acute depressie en voelde zich door het slijk gehaald.
Meijer hoopt de mythevorming rond Harmsen van Beek te verklaren, zo niet te weerleggen. Ze beschouwt Jagtlust als ‘het lekkere verhaal, dat iedereen wilde lezen’. Meijer wil het ‘sensationele beeld’ van de dichter ontmantelen.
De biograaf worstelt nog wel met een paar zaken, vertelt ze op de website van HP/De Tijd. Ten tijde van het grote feest op Jagtlust is Harmsen van Beek door een man uit het dorp verkracht. In Jagtlust geen woord daarover, en Harmsen van Beek heeft die traumatische gebeurtenis meteen onder het tapijt geveegd.